yalnızlık üzerine...

25.04.2008
dubai

ben yaşadığım yerden bir kuple uzaklaşınca içimde iki ayrı his birbirine giriyor...

önce "aidiyet" oturuyor koltuğa... evimi, istanbul'u, sevdiğim insanları özlüyorum... kaldığım otelin herşeyinden nefret ediyorum... işim gereği çok güzel otellerde de kalsam ağzımda hep kekremsi bir tat oluyor. yemek yiyemiyorum, eğlenemiyorum, televizyonsuz uyuyamıyorum... işimi yapıp dönmekten başka birşey düşünemez oluyorum... sürekli gözüm ve elim telefonda oluyor...

sonra "yalnızlık" oturuyor koltuğa... kendimle başbaşa kalıyorum. yükselip, olduğum yere bir de havadan bakıyorum... romantizmden uzak daha olgunca kararlar veriyorum. hayatta aslında bir başıma olduğumu farkına varıyorum... nefesim kesiliyor... bütün bu kalabalığın içinde nasıl da yalnız ve kimsesiz olduğumu düşünüyorum...

bu bayram tatilini fırsat bilip, ece'yi ziyarete dubai'ye gidiyorum...

içimdeki alevlerin üzerine su dökmek için... tedavim için... bitirip tekrar başlamak için... pes ettiğimi kabul edip, arkama bir daha bakmamak için... "kafamda yarattığım herşey tuzla buz olsa da yaşama devam edebilirim"i tekrar kanıtlamak için... yeni yolların keşfinde enerji toplamak için...

hadi bana iyi yolculuklar...