aradılar, hastaneye gittim. halsizdi, yorgundu...
düşündüm de uzun süredir görmemiştim, bir kahve içimlik bile buluşmamıştık. son gördüğümden beri evlenmişti, hastalanmıştı, iyileşmişti, belki bilmediğim neler neler olmuştu. belki çok sevinmişti bir şeylere, belki çok üzülmüştü ama ben bilmedim. iş dedim, "eve gideyim, sonra halim olursa çıkar, görüşürüm" dedim, "başka plan yaptım" dedim, bazen telefonu bile açmadım, erteledim, iptal ettim.
hayat, kendini işe adayacak ya da arkadaşlarını ihmal edecek kadar uzun değil.
lanet olsun bizi eve çoook yorgun getiren işlere :(
çabuk iyileş aco...
