bir seyirci olarak, son yıllarda sinemadan hiç bu kadar tatmin olmuş çıktığımı hatırlamıyorum.
film o kadar içine alıyor ki insanı... o kadar o coğrafyada hissediyorsun ki kendini, yusuf kendini karların üzerine bıraktığında sen de koltuğa başını koyuyorsun, gözlerini kapatıp, soğuğa dokunuyorsun... sen de o tahta bankın üzerinde uyumak istiyorsun, sen de o dalgaların yaladığı iskelede olmak istiyorsun, sen de ağaç kütüklerin üzerinde bir sigara tellendirmek istiyorsun...
bir filmden beklediğim herşeyi verdi "sonbahar".
özcan alper'e çok içten sevgilerimi gönderiyorum... teşekkür ederim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder