kedi olalı bi fare tuttun...

seni seviyorum çünkü beni güçlü ve özgür yaptın.

sana öfkeliyim çünkü kendini bıraktın.

sana kırgınım çünkü içkiyi bana tercih ettin.

sana borçluyum çünkü harika bir çocukluk geçirdim.

sen bana borçlusun çünkü beni eksik bıraktın.

sana imreniyorum çünkü olağanüstü bir öğretmendin.

sana benziyorum çünkü ilgi çekmeyi seviyorum.

sana benzemiyorum çünkü benzersiz bir zekan vardı.

seni kıskanıyorum çünkü küçük bir dünyan vardı ve mutlu etmesi çok kolaydı. bazen bir paket sigara bazen şiire, bazen komikli bir anıya tav olurdun. çöp adam çizmenin ustasıydın. "gölden su içen adam çiz, atı da yanında bekliyor olsun" desem, çizebilirdin. misal ben gölü zor çizerim. eğer atmıyorsan -ki atıyor olabilirsin, bunu ikimiz de biliyoruz- masa tenisinde istanbul ikinciliğin vardı. atıyor olabilirsin çünkü adının anlamını da bize "mükemmel insan, insanın gelebileceği en üst mertebe, olamaz böyle harika biri" diye yutturmuştun ve sonra isminin anlamının "oyulmamış, yontulmamış" olduğu ortaya çıkmıştı. büyük atıcısın nahit sucu.

seni kıskanıyorum çünkü hiç şişman olmadın. 

seni kıskanıyorum çünkü eline ne müzik aleti verilirse verilsin, kısa sürede bir parça çıkarabilirdin. mızıka, org, saz hiç fark etmezdi. ben senelerce mandolin kursuna gittim, okulda flüt dersleri aldım, do sesi çıkaramam. siz de beni kurs kurs gezdirdiniz, bir yeteneğim var sanıp. çıka çıka folklor çıktı, onda da standartı aşamadım. 

seni kıskanıyorum çünkü kendini hep sevilen ve takdir edilen biri sandın. "ölünce benim beynimi açıp baksınlar" diyecek kadar kendine güvendin. bu isteğini gerçekleştirdik bu arada, muhtemelen beynin açılacak ve bakılacak öğrenciler tarafından. umarım gerçekten bi alamet-i farikası vardır, ne güleriz... sendeki özgüvenin kırıntısı yok bende, çevremdeki herkesin sevgisinden şüphe ettim. terapi terapi dolaşıyorum. sense sokaktaki delinin, öğrencilerinin, yıllardır görüşmediğin arkadaşlarının bile seni çok sevdiğini, hiç unutmadığını, sürekli gündemlerinde olduğunu düşündün. dünyanın harala gürelesinde hep akılda olduğunu düşünmek ne büyük delilik aslında :)

bakımevindeki yazılarını okudum, sayfalarca. hayatını anlatmak için oturmuşsun kağıdın kalemin başına, biraz atarak, bazılarını yanlış hatırlayarak, bazılarını da abartarak hayatını yazmak istemiş, hepsini yarıda bırakmışsın. maceralı ve ilginç bir hayatın olmasını çok istemişsin belli ki... anlatmaya değer bir hayatın olmasını, anılarının güldürmesini, şaşırtmasını ve ilham olmasını istemişsin. olmamış ama sana söz: ben kayda değer bir yaşam için elimden geleni yapacağım. 

zayıflıkların yüzünden aileni dağıttın ve bence pişmandın. beraber mutlu olabilirdik, aptal! 

geçenlerde bana yazdığın notları buldum ama özellikle birini çerçeveletip asacağım. üniversiteyi kazandığım açıklandığında benim çok güldüğüm ofansif bir yazın vardı salonda: kedi olalı bi fare tuttun, tebrikler kızım. şimdiki ebeveynlik anlayışıyla, sosyal medyada, muhtemelen büyük linç yerdin. iyi sözel ifademe rağmen, yazılı her konuda başarısız olduğum için ittir kaktır anca turizme yetmişti puanım. kızının avukat olmasını düşleyen bir baba için biraz hayal kırıklığı da barındıran bu notu çok severim. gülmüştük... yazılı başarısızlığımı ve odaklanma sorunum olduğunu fark edip, ona göre bir ders planı yapmamış olmanızı konuşmuyorum farkındaysan. (better call your therapist)

türk terapi tarihi anne baba sorunlarıyla dolu bence. en azından bende her seans başka bir manyaklık çıkıyor. benim anladığım her şeyin sorumlusu sizsiniz :)) 

son senelerimizi saymazsak ben senden razıyım babacığım. son kısmını da terapidir, ofansif şakadır, arkadaş desteğidir, sevgi yumağıdır, yaşımın getirdiği olgunluktur falan hallederiz diye düşünüyorum. 

hilal babasını kaybettiğinde yazısında "dünyanın en iyi babası sendin" demiş. çok imrendim. sen değildin... ama idare ettim, merak etme. iyiyim. 

hastanedeki vedamızı aramızdaki en dokunaklı an olarak kayda geçiyorum. beynine pıhtı atmışken bile güldük. çünkü gülmek ikimize de çok yakışıyor. 

hoşçakal... 

s.s.k.