25 Nisan 2017 Salı

varlığım...


varlığım, kimsenin lunaparkı değil.
varlığım, kimsenin boş zamanlarının değerlendirildiği yer değil.
varlığım, kimsenin tamirhanesi değil.
varlığım, kimsenin tedavi merkezi değil.
varlığım, kimsenin varlığına armağan değil...

ben varım seversen, böyle dümdüz.

6 Nisan 2017 Perşembe

cadılar ve masallar




bizde "ilk olana" övgü bitmez. ilk aşk, ilk araba, ilk iş, ilk gece, ilk eş vs... ilk aşkımız çok muhtemelen en salak olduğumuz zamanlar olmasına rağmen, üzerine ne derin ne acılı aşklar yaşamış olmamıza rağmen ille de hatırlanır. ilk gecemiz, müthiş acemice geçmiş olmasına rağmen ille de ilk seks deneyimi olduğu için hafızalarda en şık yerde kendine bir koltuk bulur.

misal masallardaki cadılar hep kralın ikinci karısı. ilk karısı, o güzel ve iyi niyetli müthiş kadın mutlaka ölmüş olur ve masala adını veren baş kahraman ikinci ve kötü üvey annenin insafına kalır. mal kral da bir türlü bu paragöz, pis kadının yaptıklarını görmez. artık nasıl gözü boyandıysa...

masallarda bilinçaltına şu yazılıyor kanımca: bak ufaklık, eğer kadınsan, kıymetli ilk deneyimini kocanla yaşa ve ondan asla boşanma. eğer erkeksen ilk eşinden asla boşanma, ikinci hatun paranı yer ve çocuklarına kötü davranır.

halbuki cadı dediğin bin bir türlü özelliğe sahiptir:
bir kere zekidir. kendi arabası ya da masallara göre süpürgesi vardır, üstelik uçabillir.
kendi çocuklarını korumak için deli gibi çabalar, hakkını arar.
moda konusunda farklı ve kendine has bir tarzı vardır.
şeytanla ya da benzeri kötülerle arası iyidir (çünkü network her şey!).
iksir, şifa, aromaterapi  gibi şeylerden çok iyi anlar, her derde deva ilaçlar yapar.
kimse onu sevmese de bunu önemsemez ve hayatına devam eder yani kendine yeter ve kendine güvenir.
din iman bilmez ki bu da onu ateist yapar, dolayısıyla dünyayı dini açıdan değil, bilimle anlamaya çalışır.
ne ejderha ne karanlık ne de savaşmaktan korkar, cesurdur.
sayıca azdır, bu da onu kıymetli yapar.

ezcümle; cadıların bu güzelim yeteneklerini göremeyen aptal erkeklere sevgiyle...

4 Nisan 2017 Salı

ölmeden önce...



ölüm döşeğindeki insanlara; hayattaki en büyük pişmanlıklarını sormuşlar. sıralama şöyle:

1. keşke başkalarının benden beklediği hayatı sürmek yerine; düşlerimi gerçekleştirme cesaretim olsaydı.
2. keşke bu kadar çok çalışmasaydım.
3. keşke duygularımı dile getirme cesaretim olsaydı.
4. keşke arkadaşlarımla ilişkilerimi sürdürseydim.
5. keşke kendime daha çok mutlu olmak için izin verseydim.

"keşke daha çok gülseydim" ve "keşke aptalca şeyler yapmaktan korkmasaydım" diye de cevaplar var ama ilk 5 yukarıdaki gibi...
"keşke daha çok çalışıp, para kazanıp, lüks içinde yaşasaydım" diyen olmamış.

yapmak istediklerimiz ve yaptıklarımız arasındaki uçurum o kadar derin ki bence hayal kurmayı bile unutuyoruz. kendimizi sürekli (para - zaman - elalem) üçgenine hapsediyoruz.
ne işlerimizi, ne yaşadığımız şehri ne de beraber yaşadığımızı insanı seviyoruz. ama değiştirmeye de bir türlü cesaret edemiyoruz. istiyoruz ki birden mutluluk gelip bizi bulsun, öylesine pat diye...
benim bildiğim mutluluk; peşinde koşulan bir şey, yattığın yerden beklenen bir şey değil.

beni bu 5 pişmanlık çok rahatsız etti. o yüzden karşılığında ben de 5 hayalimi yazıyorum:

1. 5 senede, 5 ülke seyahati. (biri mutlaka küba)
2. daha sade ve doğal bir yaşam
3. denize yakın, bahçeli bir taş ev
4. öykü kitabı
5. hayatımda daha çok kitap, film, müzik, tiyatro, doğa, çocuk ve dost sohbeti olmasına olanak sağlayan bir iş hayatı

ülke hayal kurmaya pek müsait değil elbet ama ölmeden de tabuta girmesek di mi? :)

3 Nisan 2017 Pazartesi

rakıya...



ilk rakısını babasının elinden içmiş olan kızlardan kötülük gelmez.